Meester Marijn #15: Na eeuwen een meester

In 2021 stapte ik het onderwijs in. Eerst als onderwijsassistent, op het moment van schrijven als Leerkracht in opleiding en straks hopelijk als gediplomeerd leerkracht. In 'Meester Marijn' neem ik je mee de klas in en vertel ik over mijn avonturen in het onderwijs.

Ik zie het laatste kind van het schoolplein verdwijnen. Ik ga naar binnen en plof achter mijn bureau. Het lege lokaal is niet meer dan een waas voor mijn vochtige ogen. Ik laat alle emoties er even zijn na dit afgelopen half jaar, waarin ik voor het eerst écht meester was. Voor mezelf was ik soms nog de stagiair, voor de kinderen van mijn groep 6 was ik in deze LIO-periode, de laatste stage van de pabo, écht de meester. En voor mezelf voelde het ook steeds meer dat ik echt een meester was. Ben.

Wat overblijft nu de zomervakantie is aangebroken is een heleboel ervaring en een heleboel herinneringen. De herinnering aan de laatste dag, waarop we afscheid namen met een high-tea, met cadeautjes, met mooie woorden, met gevoelens waar nog geen woorden voor zijn uitgevonden. Sommige kinderen huilden. De meester huilde vanbinnen even hard mee. Het was een geweldige tijd die ik altijd zal onthouden.

Dat ik ze niet zal vergeten, daar hebben de kinderen me ook een handje mee geholpen. Vast ook omdat ze weten dat ik van alles vergeet. Ik heb een boekje gekregen vol herinneringen, waarin kinderen schreven en tekenden hoe ze afgelopen half jaar hebben beleefd. Naast alle complimenten over het leesonderwijs en mijn gevoel voor humor, die ik dankbaar in ontvangst nam, was er iets anders wat een paar keer terug kwam:

Wat vond je leuk in de klas?
‘Dat we een meester hadden.’
‘Dat we een meester hadden, want we hadden er nooit eentje, alleen maar juffen (jammer).’
‘Dat we na eeuwen een meester hadden.’

En gehoord in een gesprek tussen twee kinderen: ‘Wow, we hebben eindelijk een meester, en dan heeft hij ook nog eens een boek geschreven!’

Ik was tijdens mijn LIO de enige meester op school en ook in de eerste 5 jaar van hun basisschooltijd had mijn klas geen meesters gehad, op kortstondige stagiairs na. En nu ik tijdens het solliciteren allerlei teampagina’s van scholen bekijk, zie ik bedroevend weinig mannen. Als er 2 zijn per team is het veel, als het er 3 zijn is het buitengewoon.

Nee, ik kaart hierbij natuurlijk geen nieuw probleem aan. Maar de kinderen laten hier zelf zien hoe belangrijk het is om ook af en toe een meester te hebben. Natuurlijk zit dat in de andere aanpak van lessen en in een andere omgang (stiekem voetballen in de gang na schooltijd terwijl dat eigenlijk niet mag, oeps 😊), naast een andere dynamiek in het team dat weer invloed heeft op de leerlingen. Maar laten we ook niet vergeten dat een mannelijk rolmodel zó belangrijk is voor kinderen. En écht niet alleen voor jongens. Vooral voor de vele kinderen die opgroeien zonder of met een wisselend mannelijk rolmodel. Je maakt juist impact op de kinderen zonder vaderfiguur. Je maakt juist impact op de jongens die nooit mogen stoeien van juffen, of die even hun krachten met een man moeten meten. Je maakt impact op andere delen van de zelfontwikkeling dan juffen. Je maakt zelfs meer impact tijdens de lessen, omdat een jongensbrein nou eenmaal anders kan werken en door een meester beter bereikt kan worden.

We hebben meer meesters nodig, dat is duidelijk, en zelfs de kinderen schreeuwen erom. Helaas heb ik er ook geen snelle oplossing voor. Wel vind ik dat het de taak is van een schoolleider om ervoor te zorgen dat er in elk team een meester is, zodra de kans zich voordoet. Laten we er alsjeblieft voor zorgen dat ieder kind op z’n minst één jaar in diens schoolleven een meester heeft voor een zo breed mogelijke ontwikkeling. Vanaf daar zien we wel weer verder hoe we mannen voor de klas krijgen.

PS Ben jij een man op de pabo of denk je eraan in het onderwijs te gaan werken, stuur me gerust een berichtje met al je vragen, twijfels en overdenkingen. Ik help je graag (verder) op weg!