In 2021 stapte ik het onderwijs in. Eerst als onderwijsassistent, op het moment van schrijven als pabo-student en straks hopelijk als gediplomeerd leerkracht. In 'Meester Marijn' neem ik je mee de klas in en vertel ik over mijn avonturen in het onderwijs.
Het is een warme dag in groep 5/6. 27 graden, drukkend warm, beroerde airconditioning en met bijna dertig kinderen in een lokaal. Vrolijk word je er niet van, net als de kinderen. Het is al een paar dagen zo warm en het chagrijn zit er bij iedereen goed in. Op één of andere manier worden kinderen doof van warmte. Ze luisteren niet, kletsen aan de lopende band, hebben nergens zin in en constant ontstaan er ruzietjes en opstootjes. Net als de juf vlieg ik de hele dag van hot naar her in een poging ze iets bij te brengen. Het is grotendeels echter corrigeren, aansporen en brandjes blussen.
Het is gelukkig al half twee en de kinderen mogen over een half uur naar huis. Ik ren en vlieg nog steeds, totdat in alle hectiek Melinda haar vinger opsteekt. Ik stop even bij haar tafeltje in de hoop dat haar vraag kort is, want ik heb meer te doen. ‘Meester, ik heb iets vreselijks gezegd’, zegt ze, terwijl ze schuldbewust en sip naar de grond kijkt. ‘Goed dat je het aangeeft’, antwoord ik. ‘Ik ben zo klaar en dan kom ik met je praten.’ In drie minuten rond ik het werk af dat ik met een groepje kinderen aan het doen ben en loop daarna door een op z’n zachtst gezegd rumoerige klas terug naar Melinda.
Melinda is een zachtaardig meisje, merkte ik in de paar maanden die ik op deze school werkte. Maar ook heel serieus. Ze was één van de weinige kinderen op deze christelijke school met een wat strengere christelijke opvoeding. Verder was het een kind dat voor mijn gevoel altijd stress had, vanwege de enorme faalangst die ze heeft. En ze was bang voor spinnen.
‘Kom maar even mee’, zeg ik tegen haar. We lopen samen naar de galerij buiten, waar het met deze temperaturen koeler is dan binnen. Of in ieder geval minder benauwd. Even de herrie van een aan de kook rakende klas ontvluchten was ook wel zo prettig. ‘Vertel’, zeg ik op een aardig vragende manier. Ik vraag me af of ze gevloekt had, of ze met ziektes had gescholden. Melinda kijkt gespannen uit over het schoolplein en begint zacht te praten.
‘Nou meester, ik had net ruzie met Emily. En toen werd zij boos en ik werd ook boos en toen heb ik haar uitgescholden’, steekt ze van wal. Nog steeds hanteert ze de sippe en schuldbewuste lichaamstaal. ‘Wil je vertellen wat je hebt gezegd?’, vraag ik. Melinda zucht even en kijkt me aan. ‘Ik heb gezegd: jouw gezicht lijkt op een anus.’
Even is het stil en ik moet alle mogelijke moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden. Gelukkig kijkt ze net weer uit over het schoolplein. De serieuze, schuldbewuste blik, de droogheid waarmee ze het zegt en het meisje wat ik ken is een combinatie die me bijna in lachen laat uitbarsten. Ik had me veel voorgesteld bij ‘iets vreselijks’, maar niet ‘jouw gezicht lijkt op een anus.’
Ik herpak mezelf binnen een paar tellen en zeg: ‘Oei, dat is niet zo mooi.’ Ik probeer streng te klinken, maar dat mislukt volledig. ‘En wat heb je toen gedaan?’
‘Toen heb ik sorry gezegd, maar dat hielp niet, want Emily was nog steeds boos.’
‘Hmm, dat is begrijpelijk. Weet je wat, probeer aan het einde van de schooldag nog een keer sorry te zeggen tegen Emily. Ik weet zeker dat ze dan niet meer boos is. Oke?’
‘Oke.’
Ze weet zelf heel goed dat ze anderen niet mag uitschelden, dus ik laat het hierbij. We lopen terug naar binnen en in mijn hoofd is het zonnetje vandaag ook weer gaan schijnen. De geluiden uit 27 kelen kan me even niks schelen. Zelfs de vervelendste dagen in het onderwijs brengen wel iets moois met zich mee. Een klein, grappig momentje, een kort gesprekje of een gebaar kan je dag weer helemaal opfleuren.
De dames hebben het die dag nog bijgelegd.
Reactie plaatsen
Reacties