In 2021 stapte ik het onderwijs in. Eerst als onderwijsassistent, op het moment van schrijven als pabo 4-student en straks hopelijk als gediplomeerd leerkracht. In 'Meester Marijn' neem ik je mee de klas in en vertel ik over mijn avonturen in het onderwijs.
k sta het lokaal te vegen en er gaat van alles door me heen. Ik ben verdrietig dat ik de kinderen niet meer ga zien. Ik ben dankbaar voor de mooie dingen die ik heb beleefd. Ik ben trots op de ontwikkeling die ik het afgelopen jaar heb gemaakt. Ik ben blij en opgelucht dat het voorbij is, een stageblok is altijd hard werken en de zomervakantie lonkt in de verte.
Het is de laatste stageperiode van pabo 3. De laatste reguliere stage voor mijn LIO, die ergens volgend jaar van start gaat. Het is de laatste dag van mijn drie periodes in groep 3. Nog nooit heb ik zo lang in één klas stage gelopen, in totaal zes weken. Nog nooit heb ik in één klas zoveel lesgegeven. En dat merk ik.
Op de laatste vrijdag geef ik een handvaardigheidles en mijn mentor vraagt me om iets eerder te stoppen. Ik rond het af en kom dan voor een verrassing te staan. Ik krijg een kaart met de foto van de klas en alle kinderen hebben hun naam erop geschreven, samen met een lekkere doos Merci. Maar vooral krijg ik heel veel liefde vanuit de klas. Al die zes weken die ik in deze fantastische groep 3 stagegelopen heb, heb ik die liefde gekregen en zo goed mogelijk ook gegeven. En nu is die uitwisseling extra sterk.
Kinderen vinden het jammer dat ik wegga en ik word die dag prut geknuffeld. Kinderen maken tekeningen. Eén kind maakt zelfs een zelfportret ‘zodat ik haar niet kan vergeten.’ Er is een meisje dat met tranen in haar ogen staat. ‘Ik wil niet dat je gaat! Ik ga je zo erg missen, meester!’ Het kind met wie ik de meeste moeite had en die echt regelmatig buiten de klas zat tijdens mijn lessen, wil me niet meer loslaten. Ik houd me groot, maar ik merk hoe het allemaal binnenkomt. Ik probeer het ook allemaal binnen te laten, omdat ik weet dat ik de kern van het onderwijs raak. Ik spreek wat laatste wensen en woorden. Op het plein krijg ik een laatste high five, knuffel, woorden. En dan is het voorbij.
Terug in het lokaal ga ik meteen even de boel opruimen en vegen. Dan hoef ik niet na te denken en is er ruimte voor wat er in mijn hart en hoofd omgaat. Mijn normaal zo spraakzame mentor laat me even, want hij merkt het ook: de emoties zitten hoog bij mij. Het verdriet, de dankbaarheid, de trots, de opluchting. Ik laat het er allemaal zijn en de prachtige dagen die ik met deze lieve kinderen heb beleefd flitsen door me heen, samen met de leermomenten en de frustraties van het hele jaar. Ik voel hoe dit vak bij mij leeft. Ik voel hoe dit vak bij mij past. Ik voel hoe ik en het meesterschap langzaam in elkaar samensmelten. Eén worden alsof het altijd zo geweest is en het ook nooit meer anders zal zijn.
‘Het is een emotioneel beroep, hè?’ Mijn mentor doorbreekt de stilte. ‘Ja’, knik ik met lichtvochtige ogen. ‘Ik wist niet dat het dit met me kon doen. Maar ik hou ervan. En ik wil niet anders meer.’
Reactie plaatsen
Reacties