In 2021 stapte ik het onderwijs in. Eerst als onderwijsassistent, op het moment van schrijven als pabo 4-student en straks hopelijk als gediplomeerd leerkracht. In 'Meester Marijn' neem ik je mee de klas in en vertel ik over mijn avonturen in het onderwijs.
Ik schreef het eerder al; kinderen weten soms veel beter wat waardering is dan volwassenen. Dat heb ik gemerkt tijdens een stage in groep 3. Eigenlijk zou ik nooit in groep 3 terecht zijn gekomen, vanwege mijn keuze voor het oudere kind -groep 4 tot en met groep 8-, maar helaas waren er wat probleempjes met mijn begeleiding in groep 8. Groep 3 was een optie, waar ik ‘ja’ op heb gezegd en waar ik geen seconde spijt van heb gekregen.
In groep 3 leren de kinderen lezen en schrijven en dat betekent dat je terug moet naar de basis. Didactisch is dat even een hele schok, maar als je het eenmaal gewend bent, is het ook fijn. Maar waar ze misschien alles qua kennis nog moeten leren, weten ze op deze leeftijd ontzettend goed wat waardering is. Je komt elke dag ruimschoots aan je knuffeltaks en met het aantal tekeningen dat ik heb gekregen kan ik inmiddels een hele wand behangen.
Het is woensdag in groep 3 en de kinderen zijn aan het rekenen. Het stoplicht staat op oranje, wat betekent dat de kinderen op fluistertoon met elkaar mogen overleggen tijdens het zelfstandig werken. Ik zit voor in de klas om toezicht te houden en wat vragen te beantwoorden. Opeens staat Joost op en loopt gedecideerd naar me toe.
Joost is een stille jongen, die voor in de klas zit. Een dromer. Hij kan soms minutenlang voor zich uitstaren, compleet in zijn eigen wereld. Ik ben er stiekem jaloers op en zou willen dat ik het beter kon. Joost is al klaar met zijn rekenwerk en ik zag hem al even voor zich uitstaren. Ik laat het even, ik herinner hem er straks wel aan dat er ook nog gewerkt moet worden. Zit maar even lekker te dromen, jongen. Ik beantwoord vragen van kinderen en corrigeer een groepje wat iets anders aan het doen is.
Plotseling zie ik Joost opstaan alsof hij een rigoureuze beslissing heeft genomen en met eenzelfde besluitvaardigheid beent hij op me af. Pal voor mij blijft hij staan, zijn armen strak langs zijn lichaam, alsof hij in de houding staat. Ik ben benieuwd naar wat hij te zeggen heeft; in de paar dagen dat ik er ben heb ik nog niet veel met hem gepraat. In tegenstelling tot andere kinderen is hij niet zo toeschietelijk in de omgang.
“Meester”, zegt hij op serieuze toon, terwijl hij me ernstig aankijkt. “Wil je op mijn kinderfeestje komen? We gaan naar de bioscoop.” Van alles wat je verwacht, verwacht je nooit hetgeen er komt. Even ben ik verbluft, maar ik probeer ook razendsnel te bedenken hoe ik dit tactisch aan kan pakken. Natuurlijk kan dat niet, maar ik wil zijn initiatief tot contact niet de grond in boren.
“Wat leuk dat je me uitnodigt!”, zeg ik met een oprechte lach en om tijd te winnen vraag ik naar de dag van het feestje en naar welke film er gekeken gaat worden. “Ik zou heel erg graag op je kinderfeestje komen”, vervolg ik daarna, “maar het is een kínderfeestje. Dus dat betekent dat er alleen kinderen kunnen komen, en geen meesters.”
Joost denkt even na en knikt dan dat hij het begrijpt, waarna hij weer op zijn unieke manier terug beent naar zijn stoel. Ik zie geen teleurstelling in zijn gezicht en daar ben ik blij mee. Het doet me goed om van die stille, dromerige Joost zo’n enorm token van vertrouwen te krijgen. Dankzij Joost vier ik een alsnog een feestje; een meesterfeestje in mijn hoofd.
Reactie plaatsen
Reacties