In 2021 stapte ik het onderwijs in. Eerst als onderwijsassistent, op het moment van schrijven als pabo-student en straks hopelijk als gediplomeerd leerkracht. In 'Meester Marijn' neem ik je mee de klas in en vertel ik over mijn avonturen in het onderwijs.
“Zal ik je helpen met je werk?”
“Nee.”
“Wil je met mij naar de gang?”
“Nee.”
Die ochtend was hij totaal geblokkeerd op school aangekomen. Ik weet dat het vaker bij hem gebeurt, maar ik had het nog niet bij hem gezien. Hij kwam later binnen en kroop meteen in zijn schulp in het hoekje van het klaslokaal. Hij kreeg meteen een instructie voor zijn kiezen, maar logischerwijs kwam er niks van aan. Hij wiebelde met zijn benen en zat met zijn hoofd op zijn hand leunend in zijn eigen wereld te krassen in zijn werkboek. Krassen, uitgummen. Krassen, uitgummen.
Vorig jaar had hij maandenlang thuisgezeten. Jason is een jongen met een ASS-diagnose en heeft in groep 8 moeite om alles bij te benen. De lesstof, de toetsen, het huiswerk. Ik merk in mijn stage dat de druk en prestatiedruk er al vol op zit bij deze nog jonge kinderen. Het zorgt bij Jason regelmatig voor kortsluiting. Geef hem eens ongelijk.
Doe iets onverwachts
In overleg met de juf besluit ik met hem op de gang te werken, maar hij zet zijn hakken in het zand. Uiteindelijk vraag ik: “Wil je even alleen naar de gang?”
“Ja.”
Een paar minuten later sta ik aan zijn tafel in een rustig hoekje van de gang. Ik had afgesproken dat hij naar de gang zou gaan en ik 3 minuten later zou komen.
“Mag ik naast je komen zitten?”
“Het moet maar, hè.”
Nog steeds blokkade. Dit gaat niet werken, besef ik direct. Ik ga niet zitten, maar pak mijn waterfles en zeg dat ik nog even naar het toilet ga. Daarna vul ik nog even mijn fles, intussen hard nadenkend hoe ik het aan ga pakken. Doe iets onverwachts.
“Heb je nog Fortnite gespeeld dit weekend?”, vraag ik terwijl ik ga zitten. Ik weet dat hij een fervent gamer is. “Een beetje”, mompelt Jason. Even stilte. “Ik heb dit weekend vooral Minecraft gespeeld met wat vrienden.”
Yes, contact! Opgelucht vraag ik verder naar het spel en de andere games die hij speelt. Ik vertel dat ik ook game en hij vraagt me welke spellen ik speel.
Zo praten we een tijdje over Minecraft, Fortnite, FIFA, PUBG, CSGO, Call of Duty en nog veel meer games. Wat me opvalt is dat hij intussen zijn nog dichtgeslagen rekenwerkboek open heeft gedaan op de goede bladzijde en tussen het praten door al sommetjes van opgave 1 zit te maken. Missie geslaagd in principe, maar ik besluit om toch door te praten.
Dan gaat het verder over onze gedeelde liefde voor rappers Eminem en NF, maar ook Green Day, Queen en nog een hele reeks rockbands. Zijn favoriet is Iron Maiden. Jason rekent misschien twee groepen lager dan zijn klasgenoten, zijn muzieksmaak is van universitair niveau. We praten over mijn fascinatie voor mieren, over dat hij komend weekend gaat zwemmen en hij vraagt me zowaar naar de dingen die ik vóór mijn onderwijsloopbaan heb gedaan. Ik kom erachter dat hij geweldig kan tekenen.
Dan heeft Jason opeens twee hele opgaven gemaakt en komt hij bij de instructiesom uit. Ongemerkt is hij heel goed aan het werk gegaan. Werk wat hem eerst totaal blokkeerde. Ik leg uit wat voor het vervolg van de les de bedoeling is en op een ontspannen manier, al pratend en grappend, maken we de rest van de sommen. Of ja, ‘we’, ik zit er eigenlijk een beetje bij voor de gezelligheid. Jason doet het harde werk.
Veerkracht
Ik geniet heel erg van het moment en ben trots op wat ik met Jason heb bereikt. Vooral ben ik ook trots op wat Jason zelf heeft bereikt. Van thuiszitter zijn naar het tóch aangaan en door alle kortsluitingen heen vechtend, zit hij hier maar toch mooi zijn werk te doen. Hij is een doorzetter en een strijder en we mogen nooit vergeten hoe de veerkracht van deze kinderen al zo vroeg op de proef wordt gesteld. Mijn hart huilt en lacht tegelijkertijd.
Als we met een tevreden gevoel het rekenwerkboek sluiten kijkt hij me aan. “Jij bent echt de gaafste meester ooit.” Daar zit je dan met een mond vol tanden. Wanneer volwassenen het achterwege laten om je de juiste waardering te geven, zullen kinderen dit nooit verzuimen. “Dankjewel”, zeg ik een beetje hakkelend. “Dat is lief.” Het was ook precies wat mijn zelfvertrouwen deze stageperiode kon gebruiken.
Ik kijk die middag zijn rekenwerk na. Hij heeft de les foutloos gemaakt, ook opgave 1 en 2 waarbij ik de oren van zijn hoofd kletste. Ik schrijf bij de les hoe trots ik ben op zijn doorzettingsvermogen. Ik voeg er ook nog een quote bij van NF:
“Everybody falls sometimes. Just remember that that’s allright.”
Jason zal nog duizend keer blokkeren, ‘falen’ volgens de opgedrongen norm en vallen. Ik hoop alleen dat hij nooit zijn gigantische doorzettingsvermogen verliest en altijd weer opstaat.
Reactie plaatsen
Reacties